مدت‌هاست از سال‌هایی که دختر‌ان بلافاصله پس از سن بلوغ به خانه بخت می‌رفتند و پسران حتی قبل از پایان مدرسه ازدواج می‌کردند، گذشته است. بطوری که در چند دهه اخیر، به مرور شاهد افزایش سن ازدواج در کشور بوده‌ایم. افزایشی که به گقته بسیاری از کار‌شناسان حوزه خانواده، سلامت روان افراد را تهدید می‌کند. به همین منظور، صدیقه خادم، کار‌شناس ارشد اداره سلامت روان وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، طی یادداشتی به اهمیت ازدواج برای جوانان پرداخته است.
صدیقه خادم، در یادداشت خود آورده است: «از نظر بهداشت روانی، افرادی که در ازدواج خود موفق بوده‌اند، کمتر دچار بیماری‌های روانی می‌شوند و این مسئله در تمام ملل و جوامع و با هر ساختار قابل تعمیم است.
بنابراین ازدواج می‌تواند عامل مهمی برای پرهیز از خطا و سببی برای سلامت تن و روان باشد. ازدواج‌های موفق مشوق رشد و شکوفایی اشخاص است ولی ازدواج‌هایی که با موفقیت همراه نباشد با مشکلات فراوان از قبیل ناکام کردن، تعارض و تنها گذاشتن طرفین توأم خواهد شد.»
«ویلیام فار، متخصص همه‌گیری‌شناسی بریتانیایی، سال‌ها پیش، جمعیت بزرگسال را به سه گروه جداگانه تقسیم کرد: «ازدواج‌کرده‌ها» شامل شوهران و همسران؛ «مجردها» شامل «پسران» و «دخترانی» که هرگز ازدواج نکرده بودند؛ و نهایتا «بیوه‌ها» که مرگ همسرشان را تجربه کرده‌اند. فار با استفاده از سوابق تولد، مرگ و ازدواج، به تجزیه و تحلیل میزان‌های نسبی مرگ و میر در گروه‌های سنی گوناگون پرداخت.
این کار، یک بررسی راه‌گشا که به استقرار رشته «آمار پزشکی» کمک کرد، نشان داد افراد ازدواج نکرده «با نسبتی بیشتر» نسبت به همر‌دیفان ازدواج‌کرده‌شان می‌میرند. همچنین فار دریافت که افراد بیوه‌شده بد‌ترین وضعیت از لحاظ سلامت را دارند. بررسی فار جزو اولین کارهای پژوهشی بود که بیانگر منافع بهداشتی ازدواج بود و نشان می‌داد که از دست دادن همسر یک عامل خطرساز عمده برای مختل‌شدن سلامت است.
داده‌هایی که او به دست آورد، نشان می‌داد که افراد ازدواج کرده زندگی‌های طولانی‌تر و سالم‌تری دارند.»
«ازدواج، انسان‌ها را به نزدیک‌شدن به جنس مخالف متمایل می‌کند تا بتوانند با همدلی، زندگی مشترکی تشکیل دهند. گاهی زنان و مردان 35-20 ساله فکر می‌کنند نیازی به ازدواج ندارند چون شغل مناسبی دارند، مستقل هستند و نیاز جنسی چندانی هم در خود احساس نمی‌کنند ولی باید بدانند زندگی در همین مرحله باقی نمی‌ماند و نباید اینقدر شجاعانه رفتار کرد. لازمه گذراندن زندگی، همراهی با جنس مخالف است و اگر فردی به بهانه‌های مختلف حضور یک همدم را از خود دریغ کند، با بالا‌تر رفتن سن تقویمی و نزدیک شدن به آخر جوانی و پاگذاشتن به دوره میانسالی، دچار احساس خلاء، تنهایی، انزوا و کم‌شدن احساس رضایت از زندگی می‌شود.
با افزایش سن، حس درونی و عاطفی نیز کم‌کم کاهش می‌یابد و این افراد دچار اضطراب و دلهره می‌شوند و احساس می‌کنند نتوانسته‌اند زندگیشان را تکمیل کنند.»
«مشکلات تجرد در سنین بالا‌تر برای مردان و زنان تقریبا یکسان است. بنابراین ازدواج باعث احساس نشاط و پرشدن خلاء عاطفی می‌شود و در هر زمانی رخ دهد، احساس رضایت و شادابی را به ارمغان آورده و باعث ارتقای بهداشت و سلامت روان خواهد شد.»
