قصه هایی هست از تشرّفات افرادی که فکرشان کوتاه بوده و
از امام پول، زن، سلامتی و امثال آن را می خواسته اند. اینها همه خوب است.
ولی چرا انسان از حضرت آن چیزی را که خود آن حضرت از خدا می خواهد طلب
نکند؟ به همین دعای حضرت در ماه رجب توجّه کنید، حقیقتاً برای ما آموزنده
است، ما هم همین ها را از خدا بخواهیم:

 

«و احتم لی فی قضائک خیر ما حتمت؛ از قضاهای خودت، بهترینش را برای من تقدیر فرما».

«و اختم لی بالسعادة فیمن ختمت؛ مرا از کسانی قرار بده که امرشان را در این ماه به سعادت ختم می فرمایی».

«و احینی ما أحییتنی موفوراً و أمتنی مسروراً و مغفوراً؛ زنده ام بدار در حالی که از الطاف و رحمت هایت، حظّی وافر داشته ام و بمیرانم در حالی که مسرور و آمرزیده باشم»

«واجعل لی إلی رضوانک وجنانک مصیراً؛ برایم راهی به بهشت و رضوان خودت مقرّر فرما».

او رضوان و رضای خدا را می طلبد. ما هم همین ها را
بطلبیم که هیچ چیز بالاتر از رضای خدا و بالاتر از محبّت خدا و اولیای خدا
وجود ندارد.

از امام زمان علیه السلام بخواهیم که
برایمان استغفار کند. استفغار، پوشانندة سیّئات است. اگر طلبِ مغفرت جدّی
باشد منجر به مغفرت می شود. یک وقت انسان خودش استغفار می کند، یک وقت
دیگران برایش استغفار می کنند، رفقا برایش استغفار می کنند، آن هم مؤثر
است امّا راه سومی هم وجود دارد که بهتر از دو راه قبلی است و آن این است
که انسان به حجّت وقت متوسّل شود و از آن حضرت بخواهی که یابن رسول الله!
شما برایم طلب مغفرت کنید. من این مطلب را از این آیه شریفه می گویم:

و لو انّهم إذ ظلموا أنفسهم جاؤوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توّاباً رحیماً( نساء/64)

اگر
آنان وقتی که به خود ستم کردند، پیش تو می آمدند و از خدا آمرزش می
خواستند و پیامبر نیز برای آنان طلب آمرزش می کرد، قطعاً خدا را توبه پذیر
مهربان می یافتند.

خداوند به پیامبرش می فرماید اگر
اینها که خلاف کرده اند، پیش تو می آمدند و از من طلب مغفرت می کردند، تو
هم برایشان استغفار می کردی ـ اگر این دو استغفار با هم ضمیمه می شد ـ آن
وقت «لوجدوا الله توّاباً رحیماً» نمی فرماید: «یغفرالله لهم» یعنی خدا ایشان را می آمرزید، بلکه می فرماید: «لوجدوا الله توّاباً رحیماً» تعبیر بسیار جالبی است. یعنی در صورت استغفار خودشان و استغفار رسول خدا،
در وجودشان می فهمیدند و می یافتند و درک می کردند که خدا آنها را آمرزیده
است. یعنی در آن صورت غفوریّت و رحمانیت خدا را درک می کردند.

خوب
آن وقت، حجّت خدا، رسول الله صلی الله علیه و آله بود و حالا حجّت وقت،
امام زمان علیه السلام است. به خدا قسم اگر ما از امام زمان علیه
السلام بخواهیم برایمان استغفار خواهند کرد. در ساحتِ مقدّس اینها بُخل
راه ندارد. امام زمان علیه السلام خلیفه خداست، مظهر تامّه حق است، اسم
اعظم خدا، الان امام زمان است. اگر جدّاً بخواهیم، حضرت دعا می کنند، طلب
مغفرت می کنند آن گاه انسان، غفوریّت و رحمانیّت خدا را لمس می کند.

برادران یوسف، بعد از آزار یوسف علیه السلام، وقتی متوجه شدند بدکاری کرده اند، پشیمان شدند و از پدر خواستند که «یا ابانا استغفرلنا ذنوبنا...» گفتند:
پدرجان! تو پیش خدا وجیه هستی، رسول و پیغمبر خدا هستی، پیش خدا آبرو
داری، ما گناهکاریم پشیمانیم، از تو می خواهیم که برایمان طلب مغفرت
نمایی، یعقوب علیه السلام هم پذیرفت. ما هم از پدر حقیقی خود بخواهیم که
او برایمان طلب مغفرت کند. یعنی از امام زمان علیه السلام درخواست کنیم که
بعد از توبه حقیقی، برای ما طلب مغفرت کند زیرا او «وجیه عندالله» است. او محمود خداست، او ولیّ خداست، او همه کاره عالم است این توبه اگر با آن لطفِ مغفرت توأم شود قطعاً کارساز خواهد بود.

باید
از امام زمان بخواهیم و عرض کنیم: یابن رسول الله! ای عزیز فاطمه سلام
الله علیها! تو می دانی ما بیچاره هستیم و پناهی نداریم، یکی از القاب شما «غوث» است. یعنی پناه بی
پناهان! شما پدر حقیقی ما هستید. ما بچه های بدی هستیم ولی شما پدر خوبی
هستید، ما نوکرهای بدی هستیم، اما شما خوب آقایی هستید. ما کجا برویم؟ به
چه کسی بگوییم و به که پناه ببریم؟ ما شما را دوست داریم و تو از قلب ما
خبر داری، در زیارت دارد «ولی حقّ موالاتی» دوستی، حق می آورد،
ما حقِّ موالات داریم. به شما امید داریم و از شما می خواهیم که شما به ما
تصدّق کنید. که خدا صدقه کنندگان را جزای خیر می دهد. دست گدایی ما به سوی
شما دراز است.

 

گفتاری از آیت الله حاج شیخ حسن صافی اصفهانی(ره)