هـوای عـید بسر ، شـوق ارزو دیدار

کجاست عید به غـربت غـریب را ای یار

مبارک اسـت عقاید به صوب مـذهب و دین

به شرط اینکه توانی بود ترا یک بار

یکی به کعبه تـنعم طواف را پنداشت

دگر گرسنه و بی خانه و بدون نهار

بـه اشـک دیـدهء اواره گان بی میهن

قـسم که صـدق چنین اسـت میکنم  اظهار

خـدا به درگهـت اید اگرنه سـنگ  دلی

به راه دور مرو دست گیر کـام بـرآر

اگر به خویش پسندی تو قصر و حور و بهشت

ز حج کعـبه گـذر حاجـت غـریب بـرآر

ببین بـه قصر منا بـر دو چشم قربانی

عـرب بـه خانه خدا گـوشت را نـدارد  کـار

گـرسگان  وطن چشمشان بـه امـیدیـست

یک عمر گـوشت نخوردند و دیده اند صد بار

قـرائـت ار به نمازتـو فـرض عـین بـود

کجا شنیده ای تو ناله های در تکرار

بـه طفل پای برهنه که ژنده پوش بود

به پات روی گذارد همی کند اظهار

یکی به صدقه بده تا که صد ، خـدا دهـدت

تو دست خویش نهادی بروی ان دستار

ادای سنت و فرضت اگر که امر بـود

رواتر اسـت مـدد مادرش بود بـیمار

خدا به طعنه و افراط عـید می آرد

کجا رواست به طفل یتیم  این ازار

هـزار گونه دلیلم به سر بود امروز

ز بیم کفر مرا نیـسـت جرئـت گـفـتار

خـدای را بـه کدامین زبان سخن گـویم

که بنده ات به ملامت کـشد مرا این بار

حنای دسـت تنعم به حج و قـربانیست

مرا که نیست سزاوار ، پس به عید چه کار