آرایش
کردن یا نکردن؟ بحث داغی که امروز در میان خانمها بویژه جوانترهایشان
بسیار مطرح است. امروزه روز اقشاری از خانمها هستند که این کار را جزو
ضروریات و ملزومات خود در پوشش بیرون از منزل خود میدانند و به نوعی بدون
آن سر کردن رو جزء نامرتبیها و نامنظمیها تلقی میکنند. اشکال کار
چیست؟ اصلاً اینکار ممدوح است یا نکوهیده؟ اگر بخواهیم آسیب شناسانه به
قضیه بنگریم لازم است که ابتدا سری به احادیث و روایات در مورد آرایش کردن
و حد و حدود آن بزنیم. و ببینیم که نگاه شرع به این مسئله چگونه است. آیا
به کلی این موضوع را رد میکند و یا بسیار مورد سفارش قرار میدهد و آیا
حد و مرزی هم برای آن در نظر میگیرد؟ به آیات قرانی و روایات که رجوع
میکنیم میبینیم که در اسلام استفاده کردن از زیباییهای طبیعت، لباسهای
زیبا و بکار بردن انواع عطرها نه تنها جایز شمرده شده بلکه به آن سفارش
شده است (سوره اعراف آیه 26، 31، 32) البته در کنار این سفارشات حد و مرزی
نیز قائل است چنانچه به زنان دستور میدهد که زینت خود را مگر برای محارم
خود ظاهر نسازند (سوره مبارکه نور، آیه 31)
اما آنچه به لحاظ اجتماعی در اثر آرایشهای زنان خارج از منزل اتفاق
میافتد بروز آسیبهایی است که در هر محیطی بنا به نوع عملکرد آن محیط
میتواند ظاهر شود. علاوه بر افت عملکرد، ظاهر شدن زنان با شیوههای جذاب
و اغواگرانه همراه با ایجاد زیباییهایی افراط گونه و مصنوعی
میتواند موجب برانگیختن و تحریک غرایز افراد بخصوص در قشر جوان گردد و
آسیبهایی را در آنان به وجود آورد. وقتی عوامل تحریک در جامعه افزایش
پیدا کند افراد در خویشتنداری ضعیف شده و روز به روز آمارهای بالاتری را
از تجاوز به عنف، مزاحمتها، دوستیهای خیابانی و گناههای شخصی شاهد
خواهیم بود. به همین خاطر است که در روایات آمده است زنی که آرایش شده در کوچه و بازار حاضر شود مورد لعن و نفرین خداوند و ملائکه واقع میشود.
انسان دارای انرژی محدودی است که باید آن را در زندگی خود نثار همسر و
خانواده نماید.رعایت نکردن حجاب و مرزهای آرایش به تدریج مرز عفاف و حریم
زن و مرد را خدشهدار میکند و زن و مرد در روابط عاطفی خود در زندگی
مشترک با تزلزل روبرو میشوند.
در
هیچ کجا نه اسلام و نه در عرف آراستگی به وسیله نشان دادن زیباییهای
بدن و آرایش کردن معنا ندارد. اما خوب که در عمق این موضوع کنکاش میکنیم
این است که علاوه بر عدم رعایت حدود، سن آرایش کردن هم به مرور زمان پایین
آمده و شاهد دختر بچههایی هستیم که نه تنها در مجالسی خاصی بلکه در
جامعه نیز به این موضوع روی آوردهاند. واقعاً چه اتفاقی باعث شده که در
کیف دختران دبستانی به جای مداد و خودکار باید لوازم آرایشی پیدا کنیم
آنها داشتن این لوازم را به رخ دوستان خود بکشند و بسیارند خانوادههایی
که از سنین 4 سال متاسفانه با دختران خود بر سر این مسئله دچار مشاجره شده
و راههای مقابله صحیح با آن را نیز نمیدانند. لوازمی که در ابتدای
پیدایش خود، جز و اشیای لوکس محسوب نمیشد و فقط نیازی مبرم برای زنان
مسنتر و یا افرادی بود که فیزیک ظاهری زیبایی نداشتند امروزه بهتدریج به
نیازی ضروری در بین کودکان و نوجوان مبدل میشود.
در
مطالعات و ریشهیابیها میتوان گفت در بسیاری از موارد دختران به دلیل
درگیری با پدر و مادر قصد دارند با دستیابی به این ابزار و کوتاه کردن
دوران کودکی و نوجوانی و بدست آوردن دلخواهترین خواستهها به استقلال دست
یابند بخصوص زمانی که دختران از طرف پدر و مادر در بسیاری از پوششهای
متعارف و شاد و مورد قبول تحت کنترل و محدودیت قرار میگیرند. در سویی
دیگر میتوان وجود پوششهای جلب توجه کننده و آرایشهای تند را حمل بر
اعتماد به نفس پایین در این افراد نمود که سعی دارند با این عملکرد مورد
توجه و پذیرش افراد جامعه قرار گیرند.
اینجاست
که پدران و مادران باید زنگهای خطر را بشنوند که چه کرده یا نکردهاند که
نوجوانشان برای کسب هویت دست به دامان لوازم آرایش و رنگها شدهاند. و
این در حالیست که متخصصان پوست میگویند پوست کودکان بسیار حساستر از
بزرگسالان است و به راحتی دچار آلرژی و حساسیت پوستی میشود. بنابراین
بهتر است برای ایجاد رفتارهای مثبت و پیشگیری از رفتارهای منفی در
بزرگسالی از کودکی شروع کنید و در نوع واکنش خود نسبت به این مسائل تجدید
نظر نمایید. گاه حتی یک لبخند و استقبال ناخودآگاه مادر میتواند رفتاری
منفی را ادامه دار و گستردهتر نماید. و در آخر اینکه فرهنگ اسلامی و
معنوی را در میان خانواده خود بسط دهیم و از امام سجاد (علیهالسلام)،
الگو بگیریم که در دعای مکارم الاخلاق از خداوند درخواست میکند که
زیباییهای باطنی را به ایشان عطا نماید و در این امر موفق بدارد.
زیباییهایی از جمله فرو بردن خشم، آشتی دادن بین دو نفر، پنهان کردن عیوب
دیگران و ... *
