به تو که می اندیشم
آرامش دریای جنوب

در رگهای من به خواب می رود

نامت که از زبانم می
گذرد،

طنین ِ پرشکوهی، گوشنواز ،

کوه را به پژواکی
طولانی وا می دارد.

داستان ِ تو 

شروع
ِ رویاهای کودکانه ایست

که مادران ِ شب
بیداری،

در گوش ِ تک تک ستاره ها ، نجوا میکنند.

تو در کجای سرگردانی
ِ من، نگاهم می کنی

و من در کدام پرسه
هایم ،

از تو پرت افتاده ام،

که حالا بهت زده ،

نام ِ تو را و داستان ِ تو را 

گم کرده ام،

که هرچقدر فریاد می
زنم ، تنهایی ام عمیق تر می شود

و این چهار دیواری،
نفسم را تنگ در آغوش می کشد

و من برای به تو
نزدیکتر شدن،

هر روز انتهای جاده
را به نظاره می نشینم و

همشماره با نفسهای
شماره شماره ام

به سوی تو گام
بردارم.

اما تو کجایی؟

که قاطعانه حضورت
احساس می شود.

حوصله داشته
باش؛

برای حرفهایی
که ندارم؛

برای روزهایی
که نباشم؛

من به همه ی
چشم ها مشکوکم.

برای وقتی که
بخار ِ پنجره ات را خط خطی می کنی

و کنارت نیستم
و پیدایم نمی کنی؛

من هم می روم
به گم ترین گوشه ی بی نشانی

کنار کسی که
چشمهایش مرا ببیند حتی وقتی که نباشم.

برای همه ی
این روزها

تقویم ِتازه
ای می خرم و

رد ّپا رد ّپا

از تو دور می شوم؛

حوصله هم اگر
داشته باشی

به کارت نمی
آید؛

این تنهایی
امان نمی دهد

مابین
صدمیلیون تنهایی تو ،

چرا که بموقع
چشمانت را

باز نکردی.

نه این دل شکسته را شبی جواب می دهی

نه این کویر تشنه را امید آب می دهی

همیشه ی خدا منم، که انتظار میکشم

تو آب را به دیگران، ،مرا سراب می دهی

هزار شعر عاشقی سروده ام برای تو

تو با هزار خون دل، به من جواب می دهی

دلم به وسعت جنون، بهانه می کند تو را

تو در جنون عاشقی ،مرا عذاب می کنی