دلم قرار نمى گیرد از فغان بى تو سپند وار زکف داده ام عنان بى تو ز تلخ کامى دوران نشد دلم فارغ زجام عشق لبى تر نکرد، جان بى تو چو آسمان مه آلوده ام ز تنگ دلى پر است سینه ام از اندوه گران بى تو نسیم صبح نمى آورد ترانه شوق سر بهار ندارند بلبلان بى تو لب از حکایت شب هاى تار مى بندم اگر امان دهدم چشم خون فشان بى تو چو شمع کُشته ندارم شراره اى به زبان نمى زند سخنم آتشى به جان بى تو ز بى دلى و خموشى چو نقش تصویرم نمى گشایدم از بى خودى زبان بى تو عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم چو یادم آید از آن شکرین دهان بى تو
گزاره غم دل را مگر کنم چو امین جدا ز خلق به محراب جمکران بى تو
